YANILDIĞIMIZ NOKTA

Malum, Ramazan’dır. Ramazan, oruç ayı olduğu gibi, Kur’an ayıdır, fitre- sadaka ayıdır ve zekât ayıdır. Yoksul, kimsesiz ve yardıma muhtaçların en çok gözetildiği ve hatırlandığı aydır Ramazan ayı. Yardıma muhtaç insanları bir de Kurban bayramlarında hatırlamaya çalışır ve bir parça kurban etini veririz. Buraya kadar her şey yolunda diyelim de asıl konuya gelelim. Bu tür yardımlar, benim görüp- gözlemlediğim kadarıyla biraz seçime tabi tutuluyor. Alkolik, kumarbaz bir babanın eş ve çocukları babalarının toplumca kabul görmeyen yaşantısından dolayı bu pastadan pek yararlanamıyor. -Verdiğimizle sigara, alkol alacak, içecek, kumar oynayacak söylemleri ile tüm aile cezalandırılıyor, diye düşünüyorum. Aksine böyle aileler, gösterilen ilgiyle belki de topluma kazandırılabilirler de. Tamamen, dışlanmaları, o aileleri de yalnızlığa iter ve onların sevgisini de alamamış oluruz, aramızdaki açı daha da açılabilir, diye düşünüyorum. Hele ki o tür ailelerin eğitimde olan çocuklarını da gözetmemiş olmaz mıyız? Buna ilave olarak, bazı ihtiyaç sahipleri, çeşitli şekillerde talep edip, ihtiyaçlarını gidermeye çalışmaktadırlar. Öyleleri de var ki, ölüyor olsalar, kimseden bir şey isteyemezler. Onları ne iftar çadırlarında ne de Fak Fuk Fon’un kapılarında görebiliriz. Çöp kutusunu eşeleyeni hiç görmedim, desem yalan olur. Asıl onların bulunması, onlara el uzatılmasıdır insanlığın ve Müslümanlığın gereği. Tenceresinde dert kaynayanlara el uzatabilmek, Hazreti Ömer gibi davranabilmek. Muhammet AVCI