HALK ŞAİRLİĞİ YOLUNDA

Artvinliyim. Emekli öğretmenim. İlkokuldan beri şiir yazıyorum.. Dedem ve ağabeyim de şairdirler. Şimdiye değin, iki şiir kitabı bastırdım ve elimde çok sayıda basılacak şiir, deneme, anı ve hikâyeler var. Şiirlerimi ayrıca sosyal medyada, dergi ve gazetelerde yayınlıyorum. Halk şairliği kartının varlığını arkadaşlarımın sayesinde öğrendim. İl Kültür Müdürlüğüne gitmemi ve başvurmamı söylediler. İlgili birim bana Kültür Bakanlığının sayfasından istenen belgelerin çıktısını alıp, doldurup, bakanlığa yollamam konusunda yol gösterdiler. Tüm bunları bir zarfa koyup, 2016 Kasımın başında Ankara’ya gönderdim. Belgeler mülakat tarihine yetişmeyince bir sonraki yılın mülakatına davet ettiler. Bu yıl Kasım ayının son haftası mülakat için Ankara’daydım. 29 Kasım sabahı Kültür Bakanlığına gittim. Yüze yakın kişi gelmişti. Sırayla toplantı salonuna çağırdılar. Kurulda üç kişi ve bir de kameraman vardı. Kendimi tanıttım. Mahlasımın neden Yanık Ozan olduğunu sordular. Karslı âşıkları ve Artvinli ozanları sordular. Tüm sorulara müspet cevaplar verdim. Tüm görüşmeler kamerayla kayıt altına alınıyordu. Dilediğim bir şiirin ilk ve son dörtlüğünü okuttular. Oturumun sona erdiğini belirttiler ve çıkarken kendilerine şiir kitaplarımı hediye ettim. Aradan bir hafta geçmemişti ki bir arkadaşım halk şairi seçildiğimi müjdeledi. Birçok eş-dost ve arkadaşım gerek sosyal medyayla ve gerek telefon aracılığıyla kutladılar. Dedemin de şair olduğu herkes tarafından bilinmektedir. Fakat elimizde bir eseri bile yok. Hatta dedem Cumhuriyetin 10. Yılı için şiir yazıp, Şavşat’ta okumuş biridir. Maalesef o şiir de yok. Bunu şunun için söyledim: Benim yayınladığım kitaplar bakanlığın arşivlerinde mevcut. Görüşme de kayıt altına alındığı için o da mevcut arşivlerde artık. Aradan yüzlerce yıl geçse belge ve bilgilerden şiirlerimize ulaşılabilir. Kitap yayınlamak başlı başına bir külfet. Ancak çoluk çocuğun nafakasından ayırarak kitap sahibi olabiliyor insan. Kitap yayınlanınca da satışı kuru bir hayal. Ülkemizin insanı okumuyor maalesef. Devletimizin de desteği yok. Batıdaki gibi, bakanlık basılan kitapların belirli bir sayıdakini satın alsa, kütüphanelere dağıtsa, yazar ve şairin külfetine ortak olsa keşke. Veya diğer desteklemelerde olduğu gibi 5 yıl içinde geri ödemeli kredi ve hibe şeklinde destek verilebilir. Klasikleri ve ünlülerin kitaplarını özel yayınevleri de yayınlıyor. Devlet, sanayideki küçük esnafı desteklediği gibi bize de destek olmalı diye düşünüyorum. Halk şairlerine gönderilen kartların da işlevlerinin genişletilmesi yararlı olur, inancındayım. Saygılarımla, Muhammet AVCI (Yanık Ozan) Aralık 2017 / Sakarya