Hep Annemin Kokusu Var.

Hep Annemin Kokusu Var… Tarih: 19 Aralık 2000. Sevgili annemin Hakk'a yürüdüğü tarih. Aradan tam 17 yıl geçti. 17 yıldır annesizim. Her 19 Aralık benim en hüzünlü olduğum gündür. Babamı çok erkenden yitirmiş olmamdan olacak ki annem benim için hem baba hem de anneydi. Onun kucağında büyüdüm. o bana yalnız sütünü değil sevgisini de emzirdi. Okuttu, büyüttü, hayata atılmama birinci derecede etkili oldu. Her 19 Aralık günü hep onu hatırlarım. Köydeysem giderim kabrinin başında dua eder, okur ve gözyaşlarımı toprağına akıtırım. Gurbette olduğum günlerde ise ona Fatihalar yollar, onun hayrına sadaka veririm. Belki ona layık bir evlat olamadıysam da bir şeyler yapmaya çabalarım. Zaten kim annesine layık bir evlat olabilmiş ki? Annesizlik çok acı. Bu acıyı yalnız ve ancak annesizler anlayabilir. Keşke annemizin kıymetini o hayattayken anlayabilsek de ona daha yakın olabilsek. Ama nerdeee? Bir de annemin birlikte yaşadığı insanları bulup onların annemle ilgili hatıralarını dinlemek beni çok mutlu eder. Adeta annemle birlikteymişim gibi gelir o anlar bana. Annemin ömrünü geçirdiği yerler de bana ayrı bir tad verir. Onun oturduğu yerler, su içtiği pınarlar, yürüdüğü yollar, gölgesinde serinlediği ağaçlar. Tüm bunlar bana annemi hatırlatır. Adeta onlardan annemin kokusunu alırım. Hiç bir şey bana annemi geri getiremez ama kendimi hep onun yanında hissederim. Ölmek bile bana acı gelmiyor. Çünkü kabirlerde yatan nice nice sevdiklerim var, annem var, babam var. Keşke onlarla birlikte olabilsem, keşke. Özlem giderebilsem keşke. Yıllar ne çabuk geçiyor. Daha dün gibi geliyor bana annemi yitirdiğim, ama bakıyorum ki aradan koskoca on yedi yıl geçmiş, Ama onun acısı hala yüreğimde tap taze yaşıyor. Ve hep yaşayacak. Sonsuza kadar. Mevla’m Rahmet Eyleye