Çocukken yaylada oğlak otlatırdım. Her gün oğlaklarımı yayladan alır, Nahanhlev’e götürürdüm. Öğleye kadar oğlaklar yaylanın yemyeşil otlarını otlarlar, öğleyin Nahanhlev’deki telefon kulübesine Abit Dayının yanına çıkarırdım. Orası sanki benim evimdi. İlk kez telefonu orada görmüştüm. Abit Dayı, çevrede çıkabilecek olası orman yangınlarının gözetleyicisiydi.
Çocukken yaylada oğlak otlatırdım. Her gün oğlaklarımı yayladan alır, Nahanhlev’e götürürdüm. Öğleye kadar oğlaklar yaylanın yemyeşil otlarını otlarlar, öğleyin Nahanhlev’deki telefon kulübesine Abit Dayının yanına çıkarırdım. Orası sanki benim evimdi. İlk kez telefonu orada görmüştüm. Abit Dayı, çevrede çıkabilecek olası orman yangınlarının gözetleyicisiydi. Kulübede oturur, öğle yemeğini birlikte yerdik, çayımızı içerdik. Abit Dayı, orada çalışmakla öğretmen oklunda okuyan oğlu Yüksel Hoca’yı finanse etmekteydi. Baharın başlayan bu iş hayatı güzün son bulurdu. Her ne vakit Nahanhlev’e ayağım düşerse hep o misafir sever Abit Dayıyı hatırlarım ve dua ederim. Çünkü onun çok ekmeğini yemişimdir. Mevtam gani gani rahmet eylesin.
Yorum Ekle
Arkadaşına Gönder
Haberi Yazdır
Yorumlar (0)
